SPOORSTRAAT

Maakte deel uit van de weg van het dorp naar het station. De huidige splitsing Dorpsstraat-Spoorstraat was vroeger de splitsing tussen Nijkerkerstraat en Stationsstraat (vroege r ook wel Spoorstraat geheten). Na aanleg van de rijksweg in 1936 wijzigde zich de situatie. De Spoorstraat werd van de Stationsstraat afgesneden. Zuidelijk van de Spoorstraat stonden enige huizen die door de Duitsers in oktober 1944 werden afgebrand. Ongeveer op de plaats van deze woningen werd na de oorlog een herdenkingshof met monument opgericht ter nagedachtenis van de mannen uit deze gemeente, die in concentratiekampen in Duitsland omkwamen.

Wie, komend uit de richting Putten binnenrijdt passeert een herdenkingshof met een monument, dat herinnert aan de gebeurtenissen op1 en 2 ektober 1944. gebeurtenis. sen, die als een zwarte bladzijde in de annalen van Puttene historie gegrift. De herdenkingshof, ontworpen door prof. Bijhouwer en bet monument, vervaardigd door Marie Andriessen, dienen nict als een bezienswaardigheid. geschikt voor toeristen en vermel- denswaard in een V.V.V.-gids. De hof is een stille plaats te midden van het drukke verkeer. waar Putten elke dag op geheel eigen wijze zijn doden eert, t is eigenlijk een kerkhof zonder doden. Aan het hoofd van dat kerkhof zonder doden staat het zandstenen beeld van de Put- tense vrouw in klederdracht met een zakdoek in haar hand, Zi kijkt in de richting van de Oude Kerk. de plaats van waaruit de zeshonderd vaders. zonen en broers van Putten werden weg- gevoerd. Oók de plaats, waar de enige troost wordt verkondigd in leven en sterven. Haar blik gaat over de zeshonderd vakjes heen, vakjes die symbolisch de laatste rustplaats voorstellen van de niet teruggekeerden. Van de honderden, die zo unver- wacht en onvoorbereid van huis en haard werden verdreven om de dood te vinden in een vreemd en vijandig land. Hun werkelijke rustplaats vonden zij in massagraven van con- centratiekampen. Velen onder hen vonden zelfs geen graf maar werden gecremeerd in de ovens van Neuengamme. De vrouw met de zakdoek haar hard, die zo alleen bij de lege graven staat, vertolkt het schrijnende gemis en het onbeschrijf- lijke leed, dat in de boerderijen en huizen van Putten werd geleden. Eenzaam als zij is zoekt zij toch haar kracht bij de levende bron van Gods Woord. Op de sokkel van het monument staat belofte, die haar staande houdt en die haar over de lege graven doet heenzien: „En God zal alle tranen hunne ogen afwissen

Zwervend door het landschap van Putten vonden we sporen uit het verleden. van het levende water dat als een fontein springt ten eeuwigen Nergens vonden we sporen, die zó'n diepe indruk op ons maakten als hier bij de eenzame vrouwenfiguur, die, kijkend in de richting van de kerk, ons zwijgend uitnodigt mee te drinken leven, onuitputtelijk!

Uit: Straatnamenboek, K. Friso, Uitgave buro voorlichting gemeente Putten, 1986.